Текст песни Poeta
Перевод песни Poeta
Poeta
On powie tym, co wiernych liczą,
Że powołaniu służył swemu.
Zaśmieją się i niedosłyszą.
Bawiąc się, zapytają: "Czemu?"
Późno zrozumie, osaczony,
Kiedy go zwarty szyk otoczy,
Że nie ma w taki dzień obrony
Bo nikt mu nie śmie spojrzeć w oczy.
I język jego z dwu-płomienia,
Co śmierć zadaje niewidzialną,
Do ostatniego będzie tchnienia
Kąsać satyrą pożegnalną.
Spojrzy w twarz swoich wielkich braci:
W ich słowach była prawda szczera,
Powinien wiedzieć, jak się płaci
Kto z młodu zawód ten obiera.
Usłyszy, gdy go chirurg weźmie:
"My krzywdy twojej tu nie chcemy,
Pierś otworzymy bezboleśnie,
Węgiel gorący z niej wyjmiemy.
Żyć będziesz od cierpienia wolny.
Poczytność damy ci i sławę.
Niech wiersz twój, zamiast toczyć wojny,
Kształcącą ludziom da zabawę"
Stanie się tak. I popiół szary
Zakryje strony jego pisma.
Choć będą śniły się koszmary,
Nikt do nich głośno się nie przyzna.
A ty nie raduj się, człowieku,
Że zgon poety grają bębny.
Z płaczem go wspomną wnuki wieku.
Bardziej niż sądzisz był potrzebny.
Поэт
Он скажет тем, которые верных считают,
Что призванию служил своему.
Засмеются они и недослышат.
Насмешливо спросят: “Чему?”
Поздно поймет, пойманный в ловушку,
Когда его плотный строй окружит,
Что не имеет в такой день защиты,
Потому что никто не смеет ему смотреть в глаза.
И язык его с двойным пламенем,
Что смерть наносит невидимую,
До последнего вздоха будет
Кусать сатирой на прощание.
Посмотрит в лицо своих старших братьев:
В их словах была правда искренняя,
Должен знать, как платит тот,
Кто с молодости эту профессию выбирает.
Услышит он, когда хирург его примет:
“Мы твоих незаслуженных страданий тут не хотим видеть,
Грудь мы вскроем безболезненно,
Горящий уголь из нее достанем.
Жить будешь, от страданий свободен.
Популярность у читателей дадим и славу.
Пусть стих твой, вместо того, чтобы развязывать войны,
Просвещает людей и развлекает”.
Станет так. И пепел серый
Укроет страницы его рукописей.
Хотя будут сниться кошмары,
Никто о них вслух не признается.
А ты не радуйся, о человек,
Что на смерть поэта играют бубны.
С плачем его вспомнят внуки века.
Больше, чем думаешь, он был нужен.
